Definicja Ustawy o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych (PSLRA)

Czym jest ustawa o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych (PSLRA)?

Ustawa o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych (PSLRA) to ustawa uchwalona przez Kongres w 1995 roku w celu powstrzymania składania niepoważnych lub nieuzasadnionych pozwów dotyczących papierów wartościowych. Ustawa o reformie rozstrzygania sporów dotyczących papierów wartościowych zwiększyła ilość dowodów, które powodowie muszą przedstawić przed złożeniem sprawy w sądzie federalnym o oszustwo związane z papierami wartościowymi. Zmieniło również sposób, w jaki papiery wartościowe pozew zbiorowy sprawy sądowe są obsługiwane przez przyznanie sędziom uprawnień do rozstrzygania powodowie oraz podejmować inne działania w celu ograniczenia nadużyć systemu prawnego.

Celem ustawy o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych było zapobieganie nieuzasadnionym, słabym lub składanie fałszywych pozwów, które mogą być kosztowne i ograniczać skuteczność prawa system. To również się zmniejszyło ryzyko postępowania sądowego dla niektórych firm, które regularnie spotykają się z tego rodzaju sprawami sądowymi.

Zrozumienie ustawy o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych (PSLRA)

Akcjonariusz może złożyć wniosek oszustwa związane z papierami wartościowymi roszczenie w sądzie federalnym w celu odzyskania szkód, które uważa się za poniesione w wyniku działań firmy lub osób fizycznych związanych ze sprzedażą, obrotem lub manipulacją ceną papierów wartościowych. Przed wprowadzeniem Ustawy o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych powodowie mogli wnosić pozew tylko wtedy, gdy cena akcji uległa znacznej zmianie. W takich przypadkach powodowie spodziewaliby się, że proces wykrycia ujawni potencjalne oszustwo. Po uchwaleniu go w 1995 r. powodowie byli zobowiązani do przedstawienia określonych oszukańczych oświadczeń złożonych przez pozwanego i zarzucania, że ​​oszukańcze oświadczenia były lekkomyślne lub celowe. Powodowie musieli również udowodnić, że ponieśli stratę finansową w wyniku domniemanego oszustwa.

Były prezydent Bill Clinton początkowo zawetował ustawę o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych, ale ostatecznie Senat USA uchylił jego weto i ustawa weszła w życie 22 grudnia 1995 r. Ustawa miała na celu zwiększenie świadomości inwestorów na temat sporów dotyczących papierów wartościowych, a także usprawnienie takich sporów. Co najważniejsze, miało to na celu powstrzymanie tego, co uważano za obfitość bezpodstawnych pozwów zbiorowych, które były możliwe na mocy Ustawa o papierach wartościowych z 1933 r. i Ustawa o Giełdzie Papierów Wartościowych z 1934 r..

Od czasu przyjęcia ustawy o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych uczeni prawni nie zgadzają się co do jej wpływu. Niektórzy prawnicy twierdzą, że pomogło to całkowicie zrestrukturyzować zakres pozwów grupowych dotyczących papierów wartościowych. Inni prawnicy sugerują, że miało to bardzo niewielki wpływ na ostateczny wynik tego rodzaju spraw, kwotę pieniędzy przyznanych w drodze ugody, a nawet liczbę wnoszonych spraw. Niezależnie od tego ustawa o reformie rozstrzygania sporów dotyczących prywatnych papierów wartościowych nałożyła surowe wytyczne, których muszą przestrzegać powodowie, w tym bardziej rygorystyczne wymagania procesowe, nakazy pobytów odkrywczych i dostarczanie sądom określonych kryteriów wyboru głównych powodów klasy działania.