Dlaczego ujemne stopy procentowe nadal nie działają w Japonii
Bank Japonii (BOJ) wciąż próbuje przywrócić Japonię do dobrobytu gospodarczego i nie pozwala na 25 lat nieudane polityki stymulacyjne wchodzić mu w drogę.Ujemne stopy procentowe zostały ogłoszone przez BOJ w styczniu 2016 r. jako najnowsza iteracja w eksperymentach monetarnych.Sześć miesięcy później japońska gospodarka nie wykazała wzrostu, a na rynku obligacji panował bałagan. Warunki pogorszyły się do tej pory, że Bank of Tokyo-Mitsubishi UFJ Ltd., największy prywatny bank Japonii, ogłosił w czerwcu 2016 r., że chce opuścić japońskie rynki obligacji, ponieważ skłoniły je do tego interwencje BOJ nietrwały.
Chociaż te ekonomiczne problemy stanowią poważne problemy dla premiera Yoshihide Sugi i gubernatora BOJ Haruhiko Kurody, mogą służyć jako przestroga dla reszty świata.Gdziekolwiek zostały wypróbowane, chronicznie niskie stopy procentowe i ogromne ekspansje monetarne nie sprzyjały realnemu wzrostowi gospodarczemu. Poluzowanie ilościowe (QE) nie osiągnęło założonych celów w Stanach Zjednoczonych lub Unii Europejskiej (UE), a chroniczne niskie stopy procentowe nie były w stanie ożywić prosperującej niegdyś gospodarki Japonii.
Dlaczego Japonia stała się negatywna
Są dwa powody, dla których banki centralne narzucają sztucznie niskie stopy procentowe. Pierwszym powodem jest zachęcanie do zaciągania pożyczek, wydatków i inwestycji. Współczesne banki centralne wychodzą z założenia, że oszczędności są zgubne, chyba że natychmiast przełożą się na nowe inwestycje biznesowe. Kiedy stopy procentowe spadną do zera, bank centralny chce, aby opinia publiczna wyjęła twoje pieniądze z kont oszczędnościowych i albo je wydała, albo zainwestowała. Opiera się to na modelu przepływu okrężnego dochodów i paradoks oszczędności. Polityka ujemnych stóp procentowych (NIRP) to ostatnia próba wygenerowania wydatków, inwestycji i umiarkowanej inflacji.
Drugi powód przyjmowania niskich stóp procentowych jest znacznie bardziej praktyczny i znacznie mniej reklamowany. Kiedy rządy krajowe są poważnie zadłużone, niskie stopy procentowe ułatwiają im spłacanie odsetek. Nieskuteczna polityka niskich stóp banku centralnego często następuje po latach wydatki deficytowe przez rząd centralny.
Żaden kraj nie okazał się mniej skuteczny, jeśli chodzi o politykę niskich stóp procentowych lub wysoki dług publiczny, niż Japonia. Zanim BOJ ogłosił swój NIRP, stopa japońskiego rządu znacznie przekroczyła 200% produktu krajowego brutto (PKB). Kłopoty z zadłużeniem Japonii rozpoczęły się na początku lat 90., po tym, jak pękły japońskie bańki na rynku nieruchomości i giełdy, powodując gwałtowną recesję. W ciągu następnej dekady BOJ obniżył stopy procentowe z 6% do 0,25%, a rząd japoński wypróbował dziewięć oddzielnych pakietów bodźców fiskalnych. BOJ wdrożył swoje pierwsze luzowanie ilościowe w 1997 r., kolejną rundę w latach 2001-2004, a ilościowe i jakościowe luzowanie monetarne (QQE) w 2013 r. Pomimo tych wysiłków w ciągu ostatnich 25 lat Japonia prawie nie odnotowała wzrostu gospodarczego.
Dlaczego ujemne stopy procentowe nie działają
Bank Japonii nie jest sam. Banki centralne wypróbowały ujemne oprocentowanie depozytów rezerwowych w Szwecji, Szwajcarii, Danii i UE.Według stanu na lipiec 2016 r. żaden z nich nie odnotował wymiernej poprawy wyników gospodarczych.Wydaje się, że władzom monetarnym może brakować amunicji.
Na całym świecie obrót obligacjami rządowymi po ujemnych stopach wynosi ponad 12 bilionów dolarów.Ma to niewiele wpływu na zadłużony rząd, a jeszcze mniej na zwiększenie produktywności przedsiębiorstw lub pomoc gospodarstwom domowym o niskich dochodach w zakupie większej ilości towarów i usług. Superniskie stopy procentowe nie poprawiają ani nie poprawiają zasobu kapitału Edukacja i trening dla pracy. Ujemne stopy procentowe mogą zachęcać banki do wycofywania depozytów rezerwowych, ale nie tworzą już kredytobiorców o większej zdolności kredytowej ani atrakcyjnych inwestycji biznesowych. Japoński NIRP z pewnością nie zracjonalizował rynków aktywów. Do maja 2016 r. BOJ był jednym z 10 największych udziałowców w 90% akcji notowanych na Nikkei 225.
Wydaje się, że istnieje rozbieżność między standardową teorią makroekonomiczną, zgodnie z którą pożyczkobiorcy, inwestorzy i menedżerowie biznesu reagują płynnie na politykę pieniężną i świat rzeczywisty. Zapisy historyczne nie odzwierciedlają życzliwie rządów i banków, które próbowały drukować i manipulować pieniędzmi w celu zapewnienia dobrobytu. Być może dlatego, że waluta jako towar nie generuje podwyższonego standardu życia. Tylko więcej i lepszych towarów i usług może to zrobić, i powinno być jasne, że obieg większej liczby rachunków nie jest najlepszym sposobem na wytwarzanie większej ilości lub lepszych rzeczy.