Co efekt Fishera mówi o nominalnych stopach procentowych?

Efekt Fishera to teoria zaproponowana po raz pierwszy przez Irvinga Fishera. Stwierdza, że ​​realne stopy procentowe są niezależne od zmian baza monetarna. Fisher zasadniczo argumentował, że nominalna stopa procentowa jest równa sumie realnej stopy procentowej plus stopa inflacji.

Większość ekonomistów zgodziłaby się, że stopa inflacji pomaga wyjaśnić pewne różnice między realnymi a nominalnymi stopami procentowymi, choć nie w takim stopniu, jak sugeruje efekt Fishera. Badania przeprowadzone przez Krajowe Biuro Badań Ekonomicznych wskazuje, że istnieje bardzo niewielka korelacja między stopami procentowymi a inflacją w sposób opisany przez Fishera.

Nominalne vs. Rzeczywiste stopy procentowe

Na pierwszy rzut oka twierdzenie Fishera jest niezaprzeczalne. W końcu inflacja to różnica między cenami nominalnymi a rzeczywistymi. Jednak efekt Fishera w rzeczywistości twierdzi, że nominalna stopa procentowa równa się realnej stopie procentowej plus oczekiwana stopa inflacji; to jest przyszłościowe.

W przypadku każdego instrumentu o stałym oprocentowaniu kwotowana stopa procentowa jest stopą nominalną. Jeżeli bank oferuje dwuletnie certyfikaty depozytowe (CD) na 5%, stopa nominalna wynosi 5%. Jeśli jednak zrealizowana inflacja w okresie życia dwuletniego CD wynosi 3%, to realna stopa zwrotu z inwestycji wyniesie tylko 2%. To byłaby realna stopa procentowa.

Efekt Fishera twierdzi, że realna stopa procentowa przez cały czas wynosiła 2%; bank był w stanie zaoferować jedynie 5% stopę ze względu na zmiany w podaży pieniądza równe 3%. Istnieje kilka podstawowych założeń.

Po pierwsze, efekt Fishera zakłada, że ​​ilościowa teoria pieniądza jest realna i przewidywalna. Zakłada również, że zmiany monetarne są neutralne, zwłaszcza w długim okresie – zasadniczo zmiany w zasobach pieniądza (inflacja i deflacja) mają jedynie nominalne efekty gospodarcze, ale nie mają wpływu na rzeczywiste bezrobocie, produkt krajowy brutto (PKB) i konsumpcję.

W praktyce nominalne stopy procentowe nie są skorelowane z inflacją tak, jak przewidywał Fisher. Istnieją na to trzy możliwe wyjaśnienia: że aktorzy nie biorą pod uwagę oczekiwanej inflacji, że oczekiwana inflacja jest błędnie brana pod uwagę lub że gwałtowne zmiany polityki pieniężnej zniekształcają przyszłość planowanie.

Iluzja pieniędzy

Fisher utrzymywał później, że niedoskonałe dostosowanie stóp procentowych do inflacji wynikało z iluzji pieniądza. Napisał książkę na ten temat w 1928 roku. Od tego czasu ekonomiści debatowali nad iluzją pieniądza. W gruncie rzeczy przyznawał, że pieniądze nie są neutralne.

Iluzja pieniądza w rzeczywistości wywodzi się z klasycznych ekonomistów, takich jak: David Ricardo, choć nie nosiło tej nazwy. Stwierdza w istocie, że wprowadzenie nowego pieniądza zaciemnia osąd uczestników rynku, którzy błędnie wierzą, że czasy są bardziej pomyślne niż w rzeczywistości. Ta iluzja zostaje odkryta dopiero po wzroście cen.

Problem ciągłej inflacji

W 1930 roku Fisher stwierdził, że „stopa pieniężna (stopa nominalna) i jeszcze bardziej stopa realna są bardziej atakowane przez niestabilność pieniądza” niż przez żądania przyszłego dochodu. Innymi słowy, wpływ przedłużającej się inflacji wpływa na funkcja koordynacyjna stóp procentowych decyzji gospodarczych.

Mimo że Fisher doszedł do tego wniosku, efekt Fishera jest nadal reklamowany, aczkolwiek jako wyjaśnienie wsteczne, a nie wybiegające w przyszłość oczekiwanie.