Jak obliczyć krańcową skłonność do konsumpcji?
Standardowa formuła obliczania krańcowa skłonność do konsumpcji, czyli RPP, jest marginalna konsumpcja podzielone przez dochód krańcowy. Czasami jest to wyrażane jako.
mPC=mTakmCgdzie:mC=zużycie krańcowemTak=dochód krańcowy
W terminologii laika oznacza to, że MPC jest równy procentowi nowych dochód wydane na konsumpcję, a nie zaoszczędzone.
Na przykład, jeśli Tomek otrzyma 1 dolara nowego rozporządzalnego dochodu i wyda 75 centów, jego MPC wynosi 0,75 lub 75%. Jeśli cały nowy dochód jest albo wydawany, albo oszczędzany, Tomek musi zatem mieć również marginalną skłonność do oszczędzania (MPS) na poziomie 0,25 lub 25%.
Źródła marginalnej skłonności do konsumpcji
Słynny brytyjski ekonomista John Maynard Keynes formalnie przedstawił koncepcję RPP w swojej „Ogólnej teorii zatrudnienia, odsetek i pieniędzy” w 1936 roku. Keynes twierdził, że wszystkie nowe dochody muszą albo zostać wydane, tak jak w przypadku konsumpcji, albo…
zainwestowany, jak z oszczędnościami. To jest napisane jako.Tak=C+igdzie:Tak=dochódC=konsumpcjai=inwestycja
Zatem nowy dochód może być marginalnie wyrażony jako mY = mC + mI, chociaż częściej zapisuje się go jako dY = dC + dI. Część nowego dochodu wydana na dobra konsumpcyjne jest równy mC ÷ mY.
Jeśli chodzi o znaczenie, nie może być bardziej niedocenianej części teorii Keynesa niż RPP. To dlatego, że słynna Keynesa mnożnik inwestycji zakłada, że RPP wykazuje ściśle dodatnią korelację ze wzrostem poziomu aktywności inwestycyjnej.
Praktyczne obliczenia MPC
Pomimo względnej prostoty argumentu Keynesa o identyfikacji RPP, makroekonomiści nie byli w stanie opracować powszechnie akceptowanej metody pomiaru MPC w rzeczywistości gospodarka. Duży problem polega na tym, że nowy dochód jest uważany za przyczynę oraz wpływ na relację między konsumpcją, inwestycjami i nową działalnością gospodarczą, która generuje nowe dochody.