Teoria tendencyjnych oczekiwań Definicja

Czym jest teoria tendencyjnych oczekiwań?

Teoria tendencyjnych oczekiwań to teoria struktury terminowej stóp procentowych. W teorii tendencyjnych oczekiwań przyszłe stopy procentowe nie są po prostu równe sumie bieżących oczekiwań rynkowych dotyczących przyszłych stóp, ale są zniekształcone przez inne czynniki. Można to skontrastować z teorią czystych oczekiwań (zwaną również teorią bezstronnych oczekiwań), która mówi: tak jest, a długoterminowe stopy procentowe po prostu odzwierciedlają oczekiwane stopy krótkoterminowe o równoważnej sumie dojrzałość. Istnieją dwie główne formy teorii tendencyjnych oczekiwań: teoria preferencji płynności i teoria preferowanego siedliska. Teoria preferencji płynności wyjaśnia strukturę terminową stóp procentowych jako funkcję płynności inwestorów preferencje i teoria preferowanego siedliska wyjaśnia to w wyniku częściowego segmentacji rynku obligacji dla różnych terminy zapadalności. Obie te teorie pomagają wyjaśnić normalną obserwowaną strukturę terminową z opadającą w górę krzywą dochodowości.

Zrozumienie teorii tendencyjnych oczekiwań

Zwolennicy teorii tendencyjnych oczekiwań twierdzą, że kształt krzywa dochodowości jest pod wpływem systematycznych czynników innych niż obecne oczekiwania rynku co do przyszłych stóp procentowych. Innymi słowy, krzywa dochodowości jest kształtowana na podstawie oczekiwań rynkowych dotyczących przyszłych stóp, a także innych czynników, które wpływają na preferencje inwestorów w stosunku do obligacji o różnych terminach zapadalności.

Jeżeli długoterminowe stopy procentowe są określane wyłącznie przez bieżące oczekiwania co do przyszłych stóp, wówczas opadająca w górę krzywa dochodowości sugerowałaby, że inwestorzy oczekują wzrostu stóp krótkoterminowych w przyszłości. Ponieważ w normalnych warunkach krzywa dochodowości rzeczywiście nachyla się w górę, oznacza to dalej, że inwestorzy konsekwentnie wydają się oczekiwać krótkoterminowych stóp procentowych w dowolnym momencie.

Jednak wydaje się, że tak nie jest i nie jest jasne, dlaczego by to zrobili lub dlaczego ostatecznie nie zmieniliby swoich oczekiwań, gdy okazało się, że są błędne. Teoria tendencyjnych oczekiwań jest próbą wyjaśnienia, dlaczego krzywa dochodowości zwykle nachyla się w górę pod względem preferencji inwestorów.

Dwie popularne teorie tendencyjnych oczekiwań to: teoria preferencji płynności i preferowana teoria siedliskowa. Teoria preferencji płynności sugeruje, że obligacje długoterminowe zawierają premia za ryzyko a preferowana teoria siedliskowa sugeruje, że podaż i popyt o różnej dojrzałości papiery wartościowe nie są jednolite i dlatego stawki są ustalane nieco niezależnie od innych horyzonty czasowe.

Teoria preferencji płynności

Mówiąc prościej, teoria preferencji płynności oznacza, że ​​inwestorzy wolą i zapłacą premię za bardziej płynne aktywa. Innymi słowy, będą domagać się wyższego zwrotu za mniej płynne zabezpieczenie i będą skłonni zaakceptować niższy zwrot za bardziej płynny papier wartościowy. Tak więc teoria preferencji płynności wyjaśnia strukturę terminową stóp procentowych jako odzwierciedlenie wyższej stopy wymaganej przez inwestorów dla obligacji długoterminowych. Wymagana wyższa stawka to a premia za płynność jest to określane przez różnicę między oprocentowaniem dla dłuższych terminów zapadalności a średnią oczekiwanych przyszłych oprocentowania obligacji krótkoterminowych o takim samym łącznym terminie zapadalności. Stopy terminowe odzwierciedlają zatem zarówno oczekiwania dotyczące stóp procentowych, jak i premię za płynność, która powinna rosnąć wraz z okresem obowiązywania obligacji. To wyjaśnia, dlaczego normalna krzywa dochodowości nachyla się w górę, nawet jeśli oczekuje się, że przyszłe stopy procentowe pozostaną na stałym poziomie lub nawet nieznacznie spadną. Ponieważ niosą ze sobą premię za płynność, stopy terminowe nie będą obiektywnym szacunkiem oczekiwań rynkowych co do przyszłych stóp procentowych.

Zgodnie z tą teorią inwestorzy preferują krótkie horyzonty inwestycyjne i woleliby nie posiadać długoterminowych papierów wartościowych, które narażałyby ich na wyższy stopień ryzyko stopyprocentowej. Aby przekonać inwestorów do zakupu długoterminowych papierów wartościowych, emitenci muszą zaoferować premię rekompensującą zwiększone ryzyko. Teorię preferencji płynności można zaobserwować w normalnych rentownościach obligacji, w których obligacje długoterminowe, które zwykle mają mniejszą płynność i niosą ze sobą wyższe ryzyko stopy procentowej niż obligacje krótkoterminowe, mają wyższą rentowność, aby zachęcić inwestorów do zakupu obligacja.

Preferowana teoria siedliskowa

Preferowana teoria siedliskowa postuluje, że obligacje krótkoterminowe i długoterminowe nie są idealnymi substytutami, a inwestorzy preferują obligacje o jednym terminie zapadalności w stosunku do drugiego. Zamiast tego rynki obligacji o różnych terminach zapadalności są częściowo podzielone, a czynniki podaży i popytu działają nieco niezależnie. Ponieważ jednak inwestorzy mogą przemieszczać się między nimi i kupować obligacje poza ich preferowanym siedliskiem, są one powiązane.

Innymi słowy, inwestorzy w obligacje na ogół preferują obligacje krótkoterminowe i nie wybierają długoterminowego instrumentu dłużnego zamiast krótkoterminowej obligacji o takim samym oprocentowaniu. Inwestorzy będą skłonni nabyć obligacje o innej zapadalności tylko wtedy, gdy uzyskają wyższy zysk z inwestowania poza ich preferowanym siedliskiem, czyli preferowaną przestrzenią zapadalności. Jednakże posiadacze obligacji mogą preferować posiadanie krótkoterminowych papierów wartościowych z powodów innych niż ryzyko stopy procentowej oraz inflacja.