Czym był FASIT?

Czym był FASIT?

Wykorzystanie funduszu powierniczego do sekurytyzacji aktywów finansowych (FASIT) miało na celu sekurytyzację długów niehipotecznych z krótkie terminy zapadalności. Przykłady takich długów o krótkim terminie zapadalności obejmują należności z tytułu kart kredytowych, kredyty samochodowe lub pożyczki osobiste.

Podobny do kanałów inwestycyjnych hipotecznych nieruchomości (REMICs), które zostały utworzone w ramach ustawy o ochronie miejsc pracy dla małych firm z 1996, FASITs stały się atrakcyjnymi możliwościami inwestycyjnymi, ponieważ oferowały wysoki poziom elastyczności w sekurytyzacji krótkoterminowej długi.

Jednak możliwość tworzenia i prowadzenia takich trustów skończyła się osiem lat później, gdy w 2004 r. uchylono przepisy ustawy z 1996 r., które umożliwiały tego typu spółki celowe.

Zrozumieć FASIT

Fundusze inwestycyjne sekurytyzacji aktywów finansowych (FASIT) zostały wprowadzone jako sposób naśladowania przez organizacje finansowe sekurytyzacja korzyści płynących z prowadzenia inwestycji hipotecznych na nieruchomości, które zostały wprowadzone w ramach ustawy o reformie podatkowej z 1986 r.

Ta forma sekurytyzacji umożliwiła organizacjom finansowym tworzenie spółek celowych do łączenia kredytów hipotecznych. Po połączeniu, wydanie papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS), zabezpieczone tymi pożyczkami, zostaje sprzedane. Podobny do zabezpieczone zobowiązania hipoteczne (CMO), REMICs organizowały różne kredyty hipoteczne w pule w oparciu o ryzyko emisji obligacji lub innych papierów wartościowych, które mogłyby być przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych.

Ale REMICs dopuszczają jedynie sekurytyzację długu zabezpieczonego hipoteką. Aktywa niehipoteczne bez zabezpieczenia, takie jak zadłużenie z tytułu karty kredytowej lub kredyty samochodowe, nie kwalifikują się. FASIT pozwoliły jednak na łączenie takich długów, aby firmy finansowe mogły emitować papiery wartościowe zabezpieczone aktywami, które mogłyby również handlować na rynkach wtórnych.

Wraz z uchwaleniem amerykańskiej ustawy o tworzeniu miejsc pracy z 2004 r. FASIT zostały uchylone.

Skandal Enron kładzie kres FASITom

Upadek Enronu w 2001 roku, największe bankructwo w historii Ameryki do subprime kryzys finansowy z 2007 r. jest powszechnie znaną poważną porażką w księgowości i rewizji finansowej. Awaria Enronu jest jednym z powodów odejścia Ustawa Sarbanes-Oxley z 2002 r., którego celem jest poprawa sprawozdawczości i zgodności z przepisami. To bankructwo łączy się również z innymi głośnymi skandalami: Tyco i Worldcom.

Jednym z głównych czynników zidentyfikowanych jako przyczyna upadłości Enronu było wykorzystanie przez Enron podmiotów specjalnego przeznaczenia, takich jak FASIT. Wykorzystanie przez Enron funduszy inwestycyjnych sekurytyzacji aktywów finansowych (FASIT) w pewnym sensie obeszło tradycyjną rachunkowość konwencje. To obejście pozwoliło firmie zaniżyć swoje zobowiązania, jednocześnie zawyżając swoje dochody i aktywa.

Na przykład Enron ujawnił udziałowcom, że miał zabezpieczony ryzyko wady w niepłynny inwestycje z wykorzystaniem spółek celowych. Nie ujawnili jednak, że podmioty te obejmowały akcje własne Enronu, więc nie chroniło to firmy przed ryzykiem spadków.

Oprócz korzystania z FASIT, Enron korzystał z różnych spółek celowych (SPV) i kredytów hipotecznych na nieruchomości kanały inwestycyjne (REMIC) w różnych transakcjach w celu zmiany zapisów księgowych, a także fałszowania finansów Informacja. Enron stale odmawiał podania szczegółów dotyczących swoich spółek celowych, co po fakcie było jasne, dlaczego. Właśnie takie skandale zaostrzyły wymagania dotyczące sprawozdawczości.

Wspólny Komitet ds. Podatków Kongresu Stanów Zjednoczonych zbadał skandal w 2003 roku. Komitet raport zauważa, że ​​przepisy FASIT „po raz pierwszy uchwalone w 1996 r. nie są powszechnie stosowane w sposób przewidziany przez Kongres i nie służą realizacji zamierzonych celów”. Raport zasugerował, że „potencjalne nadużycia nieodłącznie związane z pojazdem FASIT znacznie przewyższają wszelkie korzystne cele, którym mogą służyć zasady FASIT, a zatem zaleca, aby zasady te były uchylony”.

Te uchylenia zostały uchwalone, gdy prezydent George W. Bush podpisał amerykańską ustawę o tworzeniu miejsc pracy z 2004 roku.