Definicja kontroli krzywej dochodowości

Krzywa dochodowości kontrola (YCC) polega na ukierunkowaniu długoterminowej stopy procentowej o Bank centralny, a następnie kupować lub sprzedawać tyle obligacji, ile jest to konieczne, aby osiągnąć docelową stopę procentową. To podejście radykalnie różni się od typowego dla Rezerwy Federalnej sposobu zarządzania wzrostem gospodarczym i inflacją w USA, który polega na ustalaniu kluczowej krótkoterminowej stopy procentowej, Stopa funduszy federalnych.

Zwolennicy kontroli krzywej dochodowości, zwani również YCC, twierdzą, że gdy krótkoterminowe stopy procentowe zbliżają się do zera, utrzymywanie stóp długoterminowych na niskim poziomie może stać się coraz skuteczniejszą alternatywą polityczną dla stymulowania gospodarka. Takie podejście może również pomóc w zapobieganiu recesji lub łagodzeniu skutków pogorszenia koniunktury. Richard Clarida i Lael Brainard, obecni członkowie Rada Gubernatorów w Fed, a także byłych prezesów Fed Ben Bernanke oraz Janet Yellen powiedział, że Fed powinien rozważyć zastosowanie kontroli krzywej dochodowości. Jerome Powell, obecny prezes Fed, również powiedział, że jest potencjalnie otwarty na tę opcję polityczną.

Jak YCC i QE różnią się?

Przez luzowanie ilościowe (QE) mające na celu walkę z kryzysem finansowym w 2008 r. i Wielka RecesjaFed wstrzyknął płynność systemowi finansowemu poprzez masowe zakupy obligacji na otwartym rynku. To podbija ceny obligacji, zmniejszając w ten sposób długoterminowe stopy procentowe i koszty kredytu.

Jednak w czasie kryzysu finansowego Fed nie dążył do ustalenia określonej długoterminowej stopy procentowej. Z kolei pod kontrolą krzywej dochodowości Fed ustaliłby określony długoterminowy cel w zakresie stóp procentowych i kupiłby tyle obligacji, ile potrzeba, aby go osiągnąć. YCC ustaliłby dla obligacji konkretną cenę pod względem ich rentowności.

Przykłady programów YCC

Podczas II wojny światowej, aby sfinansować wysiłek wojenny, konieczne były ogromne pożyczki ze strony rządu federalnego USA. Groziło to jednak gwałtownym wzrostem stóp procentowych, czyniąc taki dług coraz bardziej uciążliwym w obsłudze. W odpowiedzi, od 1942 do mniej więcej 1947, Fed z powodzeniem utrzymywał rządowe koszty pożyczek na niskim poziomie, kupując obligacje rządowe, które przyniosły więcej niż określone docelowe stopy. Warto zauważyć, że rząd był w stanie osiągnąć swoje cele przy stosunkowo skromnych zakupach obligacji.

Niedawno Bank Japonii (BoJ) przesunęła się pod koniec 2016 r. z polityki QE na politykę YCC, w której starała się ustalić rentowność na 10 latach Japońskie obligacje rządowe (JGB) na poziomie 0%, w celu pobudzenia japońskiej gospodarki. Ilekroć rynkowa rentowność JGB wzrośnie powyżej zakresu docelowego, BoJ kupuje obligacje, aby z powrotem obniżyć rentowność. Do tej pory BoJ skupował obligacje wolniej niż w ramach QE.

Zalety i wady YCC vs. QE

Wskazując na ostatnie doświadczenia BoJ, zwolennicy YCC uważają, że Fed również może osiągnąć niższe stopy procentowe przy znacznie mniejszym bilansie niż zbudował w ramach QE. Nie wszyscy są pewni, że YCC zadziała. Artykuł opiniotwórczy w Bloomberg opisał YCC jako „koszmar tradera obligacji”, powołując się na długie okresy, w których handel JGB utknął w martwym punkcie. Co więcej, YCC może zachęcić firmy do zwiększenia i tak już dużego zadłużenia, jednocześnie karząc fundusze emerytalne i inne oszczędzające.