Ustawa o rezerwach złota z 1934 r. Definicja
Czym jest ustawa o rezerwach złota z 1934 roku?
Termin Gold Reserve Act z 1934 r. odnosi się do prawa, które odebrało tytuł wszelkiemu złotemu i złote certyfikaty w posiadaniu osób prywatnych i instytucji oraz przekazanych do Skarbu Państwa Stanów Zjednoczonych. Ustawa, która obejmowała również złoto będące w posiadaniu Bank Rezerwy Federalnej, została podpisana przez prezydenta Franklina D. Roosevelta. Banki, instytucje finansowe i Rezerwa Federalna nie mogły już wymieniać dolarów amerykańskich na złoto.
Kluczowe dania na wynos
- Ustawa o rezerwach złota z 1934 r. została uchwalona przez prezydenta Franklina D. Roosevelt u szczytu Wielkiego Kryzysu, aby ustabilizować podaż pieniądza w USA
- Rezerwy złota zostały przeniesione z banku Rezerwy Federalnej do Departamentu Skarbu USA z dyskontem.
- Wraz z uchwaleniem ustawy metal szlachetny został skutecznie zamieniony z waluty na towar.
- Zamierzonym efektem ustawy było zwiększenie podaży pieniądza i zahamowanie deflacji poprzez dewaluację dolara, w tym na rynkach walutowych.
Zrozumienie ustawy o rezerwach złota z 1934 r.
Ustawa o rezerwach złota z 1934 r. była kulminacją nadzwyczajnych środków wykonawczych i przepisów bankowych uchwalonych przez Franklina D. Roosevelt w ciągu pierwszych 100 dni sprawowania urzędu, które upadło podczas kryzysu bankowego w 1933 roku. W marcu i kwietniu 1933 roku Roosevelt ogłosił święto państwowe bieg po brzegach i zdał Ustawa o bankowości kryzysowej z 1933 r. umożliwiło to dokapitalizowanie banków przez Bank Rezerwy Federalnej. Kongres uchwalił również w czerwcu 1933 r. ustawę bankową, znaną również jako Ustawa Glassa-Steagalla, który stworzył ubezpieczenia depozytów i inne polisy w celu stabilizacji bankowości.
5 kwietnia 1933 r. Roosevelt wydał rozporządzenie wykonawcze 6102, zabraniające „gromadzenia złotych monet, złotych sztabek i złotych certyfikatów w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych”. Zamówienie wymagało od osób fizycznych, firm i banków dostarczenia ich złoto oraz złote certyfikaty do Rezerwy Federalnej w zamian za 20,67 USD. To sprawiło, że handel i posiadanie złota o wartości ponad 100 dolarów było przestępstwem kryminalnym. To w efekcie zawiesza złoty standard za którymi podążały Stany Zjednoczone od XIX wieku.
Późniejsze uchwalenie ustawy o rezerwach złota z 1934 roku zakończyło to zawieszenie i przeniesienie złota z prywatnych rąk do Skarb Stanów Zjednoczonych. Jak wspomniano powyżej, prawo wymagało, aby Rezerwa Federalna, osoby prywatne i podmioty gospodarcze przekazały rządowi wszelkie posiadane przez siebie złoto o wartości powyżej 100 USD.
Złoto zostało funkcjonalnie przekonwertowane z waluty na towar. Nawet złote monety w Skarbcu nakazano przetopić i przerobić na złote sztabki. Ustawa ustaliła również wagę dolara na 15,715 grana dziewięciokrotnie czystego złota. Zmieniło się nominalną cenę złota z 20,67 USD za uncja trojańska do 35 dolarów. W ten sposób Skarb Państwa dostrzegł wartość swojego złota gospodarstwa wzrost o 2,81 mld USD.
Cena złota była stała do 1971 roku, kiedy ówczesny prezydent Richard Nixon stworzył fiducjarny system walutowy, kładąc kres wymienialności dolarów amerykańskich na złoto.
Uwagi specjalne
Chociaż ustawa technicznie nie zdjęła USA ze standardu złota, dała rządowi większą kontrolę nad krajowymi podaż pieniądza. Pozwoliło to również Skarbowi Państwa na kupowanie złota na arenie międzynarodowej, aby dalej dewaluować dolar w rynki walutowe.
Akcja Roosevelta i Kongresu nie była jednak do końca popularna, a kilka spraw zostało wniesionych do sądu Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w 1935 r. w celu przetestowania konstytucyjności rządowych rekwizycji krajowego złota, szczególnie:
- Norman przeciwko Kolej w Baltimore i Ohio
- Stany Zjednoczone przeciwko Bankowcy Trust Co.
- Nortz przeciwko Stany Zjednoczone
- Perry przeciwko Stany Zjednoczone
Sprawy te opierały się na piątej poprawce do konstytucji, która zabrania przejmowania własności prywatnej na użytek publiczny bez słusznego odszkodowania.
W pierwszych dwóch sprawach pytanie przed sądem dotyczyło tego, czy rząd federalny ma uprawnienia do regulowania kontraktów z klauzulami złota. W wyroku za pięć do czterech sąd stwierdził, że rząd ma władzę plenarną nad podażą pieniądza, a zatem ma również prawo znieść klauzule dotyczące złota w kontraktach.
W pozostałych dwóch przypadkach powodowie twierdzili, że nie otrzymali słusznego odszkodowania za swoje złoto, ponieważ zapłacili niższą cenę 20,67 USD po cenie złota na rynku międzynarodowym. rynek wzrosła do ponad 50 dolarów. Sąd Najwyższy uznał, że odszkodowanie przyznane powodom było słuszne, ponieważ: wynagrodzenie dotyczyło nominalnej kwoty waluty, a nie wartość rzeczywista złota. Rozumowanie prawne jest skomplikowane, a dokładną analizę podaje Kenneth W. Tama w "Od spraw dotyczących złotej klauzuli do komisji złota: pół wieku amerykańskiego prawa monetarnego."
