Trust Indenture Act z 1939 r. Definicja

Czym jest Trust Indenture Act (TIA) z 1939 roku?

Trust Indenture Act (TIA) z 1939 r. to ustawa zakazująca oferowania do sprzedaży emisji obligacji o wartości ponad 10 milionów dolarów bez formalnej pisemnej umowy ( umowa obustronna). Zarówno emitent obligacji, jak i obligatariusz muszą podpisać umowę i muszą w pełni ujawnić szczegóły emisji obligacji. Wymaga również wyznaczenia powiernika dla wszystkich emisji obligacji, tak aby prawa obligatariuszy nie zostały naruszone.

W 2015 r. SEC sfinalizowała zmianę zasad, która podniosła próg zgłaszania do emisji powyżej 50 mln USD.

Zrozumienie ustawy o umowie powierniczej

Kongres uchwalił ustawę Trust Indenture Act z 1939 r., aby chronić inwestorów w obligacje. Zakazuje sprzedaży jakichkolwiek dłużnych papierów wartościowych w ofercie publicznej, chyba że są one wyemitowane na podstawie umowy z klauzulą ​​kwalifikowaną. ten Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) zarządza TIA.

Ustawa Trust Indenture została wprowadzona jako nowelizacja Ustawa o papierach wartościowych z 1933 r. aby powiernicy umowy byli bardziej proaktywni w swoich rolach. Nakłada na nich bezpośrednio pewne obowiązki, takie jak wymogi sprawozdawcze.

TIA miała na celu usunięcie wad systemu powierniczego. Na przykład pasywne działania powierników zablokowały zbiorowe działania obligatariuszy przed TIA. Poszczególni obligatariusze mogliby teoretycznie wymusić działanie, ale często tylko wtedy, gdyby mogli zidentyfikować innych obligatariuszy, którzy by z nimi współpracowali. Działania zbiorowe były często niepraktyczne, biorąc pod uwagę szeroki rozkład geograficzny wszystkich obligatariuszy danej emisji. Zgodnie z ustawą powiernicy są zobowiązani do udostępnienia listy inwestorów, aby mogli się ze sobą komunikować.

TIA z 1939 r. dał inwestorom więcej praw materialnych, w tym prawo indywidualnego posiadacza obligacji do samodzielnego dochodzenia roszczeń w celu otrzymania zapłaty. TIA wymaga, aby zatrudniony powiernik był wolny od konfliktów interesów z udziałem emitenta.

Powiernik musi również co pół roku ujawniać istotne informacje posiadaczom papierów wartościowych. Jeśli emitent obligacji stanie się niewypłacalny, wyznaczony powiernik może mieć prawo do zajęcia majątku emitenta obligacji. Powiernik może następnie sprzedać aktywa, aby odzyskać inwestycje obligatariuszy.

Wymagania dla emitentów obligacji

Od emitentów długu oczekuje się ujawnienia warunków, na jakich papier wartościowy jest emitowany, z formalną pisemną umową znaną jako umowa powiernicza. Umowa powiernicza to umowa zawarta przez emitenta obligacji i niezależnego powiernika w celu ochrony interesów posiadaczy obligacji. SEC musi zatwierdzić ten dokument.

Umowa powiernicza określa warunki, których emitent, pożyczkodawca i powiernik muszą przestrzegać przez cały okres obowiązywania obligacji. Wszelkie ochronne lub ograniczające przymierza, takie jak: przepisy dotyczące połączeń, musi być uwzględniona w umowie.

Papiery wartościowe, które nie podlegają regulacjom na mocy Ustawy o papierach wartościowych z 1933 r., są zwolnione z Ustawy o umowach powierniczych z 1939 r. Na przykład, obligacje komunalne są zwolnione z TIA. Wymogi dotyczące rejestracji papierów wartościowych nie mają zastosowania do obligacji emitowanych podczas reorganizacji lub dokapitalizowania spółki.

Zdaniem SEC podniesienie oprocentowania obligacji zamiennych w obrocie w celu zniechęcenia do konwersji nie wymaga również ponownej rejestracji papierów wartościowych. Jednak obligacje spółek zreorganizowanych oraz obligacje zamienne o podwyższonym oprocentowaniu nadal podlegają przepisom ustawy Trust Indenture.