Ulepszanie swojego portfolio za pomocą wersji alfa i beta

Rozdzielenie jednego portfela na dwa portfele -- an alfa portfolio i beta portfel — zapewnia inwestorowi większą kontrolę nad całą kombinacją ryzyk ekspozycji. Wybierając indywidualnie ekspozycję na alfa i beta, możesz zwiększyć zwroty, konsekwentnie utrzymując pożądane poziomy ryzyka w swoim zagregowanym portfelu. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak to może działać dla Ciebie. (Zobacz też: "Dodawanie alfy bez dodawania ryzyka.")

ABC

Zanim zaczniemy, musisz zrozumieć kilka kluczowych terminów i pojęć, a mianowicie alfa, beta, systematyczne ryzyko, oraz Ryzyko idiosynkratyczne.

• Beta to zwrot wygenerowany z portfela, który można przypisać do ogólnych zwrotów rynkowych. Ekspozycja na beta jest równoważna ekspozycji na ryzyko systematyczne.
• Alfa to część zwrotu portfela, której nie można przypisać do zwrotów rynkowych, a zatem jest od nich niezależna. Ekspozycja na alfa jest równoważna ekspozycji na ryzyko idiosynkratyczne.
• Systematyczne ryzyko to ryzyko, które wynika z inwestowania w jakiekolwiek papiery wartościowe na rynku. Poziom systematycznego ryzyka, jakie posiada indywidualne zabezpieczenie, zależy od jego skorelowania z całym rynkiem. Jest to ilościowo reprezentowane przez ekspozycję beta.
  instagram viewer
• Ryzyko idiosynkratyczne to ryzyko, które wynika z inwestowania w jeden papier wartościowy (lub klasę inwestycyjną). Poziom idiosynkratycznego ryzyka, jakie posiada indywidualne bezpieczeństwo, w dużym stopniu zależy od jego własnych unikalnych cech. Jest to ilościowo reprezentowane przez ekspozycję na promieniowanie alfa. (Uwaga: pojedyncza pozycja alfa ma swoje własne idiosynkratyczne ryzyko. Gdy portfel zawiera więcej niż jedną pozycję alfa, portfel będzie wówczas odzwierciedlał łącznie ryzyko idiosynkratyczne każdej pozycji alfa).

Platforma Alpha-Beta

Ten pomiar zwroty portfela nazywa się frameworkiem alfa-beta. Równanie jest wyprowadzane z liniowym regresja analiza przy użyciu zwrotu portfela w porównaniu ze zwrotem rynku w tym samym okresie. Równanie obliczone na podstawie analizy regresji będzie prostym równaniem liniowym, które „najlepiej pasuje” do danych. Nachylenie linii utworzonej z tego równania to beta portfela, a punkt przecięcia y (część, której nie można wyjaśnić zwrotami rynkowymi) to wygenerowana wartość alfa. (Aby zapoznać się z pokrewnymi lekturami, zobacz „Beta: Mierzenie wahań cen.")

Komponent ekspozycji beta

Portfel zbudowany z wielu akcji będzie z natury miał pewną ekspozycję beta. Ekspozycja beta w zabezpieczeniach indywidualnych nie jest wartością stałą w danym okresie czasu. Przekłada się to na systematyczne ryzyko, którego nie można utrzymać na stałym poziomie. Oddzielając komponent beta, inwestor może utrzymać kontrolowaną, ustaloną ilość ekspozycji beta zgodnie z własnymi tolerancja ryzyka. Pomaga to zwiększyć zwroty z portfela, zapewniając bardziej spójne zwroty z portfela.

Alfa i beta narażają portfele odpowiednio na ryzyko idiosynkratyczne i ryzyko systematyczne; jednak niekoniecznie jest to negatywna rzecz. Stopień ryzyka, na jakie narażony jest inwestor, jest skorelowany ze stopniem potencjalnego zwrotu, jakiego można się spodziewać.

Zanim będziesz mógł wybrać poziom ekspozycji beta, musisz najpierw wybrać indeks które Twoim zdaniem reprezentuje cały rynek. Ogólny rynek akcji jest zwykle reprezentowany przez S&P 500 Indeks. Jest to jeden z najczęściej używanych indeksów do pomiaru ruchu na rynku, ponieważ oferuje szeroką gamę opcji inwestycyjnych.

Jeśli uważasz, że S&P 500 nie odzwierciedla dokładnie rynku jako całości, istnieje wiele innych indeksów, które mogą Ci lepiej odpowiadać. Istnieje jednak ograniczenie, ponieważ wiele innych indeksów nie oferuje tak szerokiej gamy opcji inwestycyjnych, jak S&P 500. Zwykle ogranicza to osoby do korzystania z indeksu S&P 500 w celu uzyskania ekspozycji beta.

Po wybraniu indeksu musisz wybrać żądany poziom ekspozycji beta dla swojego portfela. Jeśli zainwestujesz 50% swojego kapitału w fundusz indeksowy S&P 500, a resztę zatrzymasz w gotówce, Twój portfel ma beta 0,5. Jeśli zainwestujesz 70% swojego kapitału w S&P Fundusz indeksu 500 i zatrzymaj resztę w gotówce, Twój portfel beta wynosi 0,7. Dzieje się tak, ponieważ S&P 500 reprezentuje cały rynek, co oznacza, że ​​będzie miał wersję beta z 1.

Wybór ekspozycji w wersji beta jest bardzo indywidualny i zależy od wielu czynników. Jeśli menedżer był porównany do jakiegoś indeks rynkowy, menedżer prawdopodobnie zdecydowałby się na wysoki poziom ekspozycji w wersji beta. Jeśli menedżer dążył do absolutny zwrot, prawdopodobnie wybraliby raczej niską ekspozycję beta.

Sposoby uzyskania ekspozycji beta

Istnieją trzy podstawowe sposoby uzyskania ekspozycji w wersji beta: kup i fundusz indeksowy, kup kontrakt przyszłościlub kupić kombinację zarówno funduszu indeksowego, jak i kontraktów terminowych.

Każda opcja ma zalety i wady. Korzystając z funduszu indeksowego w celu uzyskania ekspozycji beta, zarządzający musi wykorzystać dużą ilość gotówki do ustalenia pozycji. Zaletą jest jednak to, że nie ma ograniczeń horyzont czasowy na zakup samego funduszu indeksowego. Kupując kontrakty futures na indeksy w celu uzyskania ekspozycji beta, inwestor potrzebuje tylko części gotówki, aby kontrolować pozycję o tej samej wielkości, co zakup samego indeksu. Wadą jest to, że trzeba wybrać Data rozliczenia dla kontraktu futures, a ten obrót może generować wyższe koszty transakcji.

Komponent alfa

Aby inwestycję można było uznać za czystą alfa, jej zwroty muszą być całkowicie niezależne od zwrotów przypisanych do wersji beta. Niektóre strategie, które ilustrują definicję czystej alfy, to: arbitraż statystyczny, kapitał neutralny strategie hedgingowe i sprzedaż premie za płynność na rynku o stałym dochodzie.

Niektórzy zarządzający portfelami wykorzystują swoje portfele alfa do kupowania poszczególnych akcji. Ta metoda nie jest czystą alfą, ale raczej umiejętnością menedżera w doborze kapitału. Stwarza to dodatni zwrot alfa, ale jest to określane jako „skażona alfa”. Jest skażony ze względu na wynikową ekspozycję na wersję beta, która towarzyszy zakupowi indywidualnego kapitału, co sprawia, że ​​ten zwrot nie jest czystą alfą.

Inwestorzy indywidualni, którzy próbują powtórzyć tę strategię, uznają ten drugi scenariusz, polegający na produkcji skażonej alfa, za preferowaną metodę realizacji. Wynika to z braku możliwości inwestowania w profesjonalnie prowadzone, własność prywatna fundusze (potocznie nazywane fundusze hedgingowe), które specjalizują się w czystych strategiach alfa.

Jest coś z debaty na temat tego, jak powinno wyglądać to portfolio alfa asygnowany. Jedna metodologia stwierdza, że ​​a menedżer portfela powinien postawić jeden duży „zakład” na alfa z kapitałem portfela alfa odłożonym na generację alfa. Spowodowałoby to zakup jedynej indywidualnej inwestycji i wykorzystałoby całą kwotę kapitału ustawionego w ramach portfela alfa.

Istnieje jednak pewien sprzeciw wśród inwestorów, ponieważ niektórzy twierdzą, że pojedyncza inwestycja alfa jest zbyt ryzykowna, a menedżer powinien posiadać wiele pozycji alfa dla ryzyka dywersyfikacja cele. (Czytaj dalej o alfa w "Zrozumienie pomiarów zmienności.")

Dolna linia

Niektórzy mogą kwestionować, dlaczego chcesz mieć ekspozycję beta w portfelu. W końcu, gdybyś mógł w pełni zainwestować w czyste źródła alfa i narazić się wyłącznie na nieskorelowane zyski poprzez ekspozycję na czyste idiosynkratyczne ryzyko, czy nie zrobiłbyś tego? Powodem są korzyści z pasywnego wychwytywania zysków w długim okresie, które historycznie występowały przy ekspozycji na beta.

Aby mieć większą kontrolę nad całkowitym ryzykiem, na które inwestor jest narażony łącznie, portfel, muszą podzielić ten portfel na dwa portfele: portfel alfa i beta teczka. Od tego momentu inwestor musi zdecydować, jaki poziom ekspozycji beta byłby najkorzystniejszy. Nadwyżka kapitału z tej decyzji jest następnie wykorzystywana w oddzielnym portfelu alfa, aby stworzyć najlepszą platformę alfa beta.