Kto korzysta z danych Libor i dlaczego?

London Interbank Offered Rate, bardziej znany jako LIBOR, jest jednym z najczęściej używanych wskaźników do określania krótkoterminowych stóp procentowych na całym świecie. Zarządzany przez ICE Benchmark Administration (IBA), jest skrótem od Intercontinental Exchange London Interbank Offered Rate. Wskazuje średnie oprocentowanie, po jakim duże banki w Londynie mogą pożyczać niezabezpieczone pożyczki krótkoterminowe od innych banków. Kurs jest podawany w pięciu głównych walutach dla siedmiu różnych terminów zapadalności, przy czym najczęstszy jest trzymiesięczny kurs dolara amerykańskiego.

Zastosowania LIBOR

Kredytodawcy, w tym banki i inne instytucje finansowe, stosują LIBOR jako punkt odniesienia przy określaniu stóp procentowych dla różnych instrumentów dłużnych. Jest również używany jako stopa referencyjna dla kredytów hipotecznych, pożyczek korporacyjnych, obligacji rządowych, kart kredytowych i pożyczek studenckich w różnych krajach. Oprócz instrumentów dłużnych LIBOR jest również wykorzystywany do innych produktów finansowych, takich jak instrumenty pochodne, w tym swapy stóp procentowych lub swapy walutowe.

Na przykład obligacja korporacyjna denominowana w dolarach amerykańskich, z kwartalną płatnością kuponu, może mieć zmienną stopę procentową LIBOR plus marżę w wysokości trzydziestu punktów bazowych (1% = 100 punktów bazowych). Stopa procentowa byłaby zatem trzymiesięcznym LIBOR dla dolara amerykańskiego powiększony o wcześniej określony spread trzydziestu punktów bazowych (tj. jeśli trzymiesięczny LIBOR dla dolara amerykańskiego na początku okresu wynosi 4%, odsetki do zapłaty na koniec kwartału wyniosłyby 4,30% (4% plus 30 punktów bazowych szerzyć się)). Stopa ta byłaby resetowana co kwartał, aby dopasować się do istniejącego LIBOR w tym momencie plus stały spread. Spread jest zazwyczaj funkcją zdolności kredytowej banku lub instytucji emitującej.

Dlaczego LIBOR?

Sama koncepcja emisji instrumentu dłużnego o zmiennym oprocentowaniu polega na zabezpieczeniu ekspozycji na ryzyko stopy procentowej. Jeśli jest to obligacja o stałym oprocentowaniu, pożyczkobiorca odniesie korzyści, jeśli rynkowa stopa procentowa wzrośnie, a pożyczkodawca odniesie korzyści, jeśli rynkowa stopa procentowa spadnie. W celu zabezpieczenia się przed tą fluktuacją rynkowych stóp procentowych strony instrumentu dłużnego posługują się zmienną stopą, wyznaczaną na podstawie referencyjnej stopy bazowej powiększonej o stały spread. Ten poziom odniesienia może mieć dowolną stawkę; jednak LIBOR jest jednym z najczęściej używanych.

Dla dużego banku w Londynie sensowne jest udzielanie pożyczek o zmiennym oprocentowaniu powiązanym z LIBOR, ponieważ większość jego pożyczek pochodziłaby z innych banków w Londynie, dopasowując tym samym ryzyko aktywów (udzielone pożyczki) do ryzyka jego zobowiązań (tj. pożyczek od innych banki). W rzeczywistości głównym źródłem funduszy dla banku są depozyty, które otrzymuje od swoich klientów, a nie pożyczki z innych banków. Jednak powiązanie go z LIBOR jest sposobem na przeniesienie ryzyka na kredytobiorców.

W uproszczeniu banki zarabiają, przyjmując depozyty po jednej stopie i pożyczając na wyższą stopę. Jeśli koszt finansowania banku wzrośnie, powiedzmy z powodu zmian w przepisach rządowych, wymogu płynności itp. przy stałej rynkowej stopie procentowej LIBOR wzrośnie. Wraz ze wzrostem LIBOR wzrosną również odsetki otrzymywane od pożyczek o zmiennej stopie procentowej powiązanej z LIBOR.

Ale to nadal nie odpowiada na pytanie, dlaczego LIBOR miałby być używany w innych kontekstach, takich jak kredyty kart kredytowych w USA. Istnieje wiele powodów takiego stanu rzeczy; jednak jednym z głównych powodów jest ogólnoświatowa akceptowalność LIBOR.

Ustalanie stawek LIBOR

Pochodzenie LIBOR jest szczególnie zakorzeniony w eksplozji Eurodolar (zobowiązania depozytowe denominowane w dolarach amerykańskich w bankach zagranicznych lub zagranicznych oddziałach banków amerykańskich) w latach 70. Amerykańskie banki uciekały się do rynków eurodolara (głównie w Londynie) w celu ochrony swoich dochodów poprzez unikanie restrykcyjnej kontroli kapitału w USA w tamtym czasie. LIBOR został opracowany w latach 80-tych, aby ułatwić konsorcjalne transakcje dłużne. Wzrost nowych instrumentów finansowych, również wymagających standaryzowanych benchmarków stóp procentowych, doprowadził do dalszego rozwoju LIBOR.

Wyznaczanie LIBOR jest powszechnie postrzegane jako prosty, obiektywny i przejrzysty proces, który pomógł jej uzyskać globalną akceptowalność i znaczenie. Kontynuując rozumowanie ochrony przed ryzykiem stopy procentowej, LIBOR jest postrzegany jako jednolity i sprawiedliwy benchmark, który daje poczucie pewności. Jednak w przypadku zgłoszonych ostatnio przypadków manipulacji LIBOR można argumentować, że pewność jest bardziej kwestią percepcji niż twardej rzeczywistości.

Dolna linia

LIBOR odwołuje się do szacowanych 350 bilionów USD zaległych transakcji o różnych terminach zapadalności. Jest również często wykorzystywany do budowania oczekiwań co do przyszłych stóp banku centralnego, a także do pomiaru kondycji systemu bankowego na świecie. Ze względu na jego globalne znaczenie i zasięg, presja na obniżenie stopy LIBOR podczas kryzysu finansowego, gdy banki starają się wyglądać na zdrowsze, może potencjalnie zagrozić całemu światowemu systemowi finansowemu.