Fundusz powierniczy a ETF: podobieństwa i różnice

Fundusz powierniczy a ETF: przegląd

Fundusze inwestycyjne i fundusze ETF mają ze sobą wiele wspólnego. Oba rodzaje funduszy składają się z wielu różnych aktywów i stanowią wspólny sposób dywersyfikacji inwestorów. Istnieją jednak kluczowe różnice w sposobie zarządzania nimi. ETF-ami można handlować jak akcjami, podczas gdy fundusze inwestycyjne można kupować tylko na koniec każdego dnia handlowego w oparciu o obliczoną cenę. Fundusze inwestycyjne również są aktywnie zarządzane, co oznacza, że ​​zarządzający funduszem podejmuje decyzje o sposobie alokacji aktywów w funduszu. Z drugiej strony, fundusze ETF są zwykle zarządzane pasywnie i opierają się po prostu na określonym indeksie rynkowym.

Według Instytutu Firm Inwestycyjnych w grudniu było 8059 funduszy inwestycyjnych o łącznej wartości 17,71 bln USD. 2018. Można to porównać z badaniami ICI na temat ETF, które zgłosiły łącznie 1988 ETF z 3,37 biliona dolarów w łącznych aktywach w tym samym okresie.

Fundusze inwestycyjne

Fundusze powiernicze zazwyczaj mają wyższy minimalny wymóg inwestycyjny niż ETF-y. Te minima mogą się różnić w zależności od rodzaju funduszu i firmy. Na przykład Fundusz inwestorski Vanguard 500 Index wymaga minimalnej inwestycji w wysokości 3000 USD, podczas gdy Growth Fund of America oferowany przez American Funds wymaga początkowego depozytu w wysokości 250 USD.

Wiele funduszy inwestycyjnych jest aktywnie zarządzanych przez menedżera funduszu lub zespół podejmujący decyzje o kupnie i sprzedaży akcje lub inne papiery wartościowe w ramach tego funduszu w celu pokonania rynku i pomocy ich inwestorom zysk. Fundusze te zwykle wiążą się z wyższymi kosztami, ponieważ wymagają znacznie więcej czasu, wysiłku i siły roboczej.

Zakupy i sprzedaż funduszy inwestycyjnych odbywają się bezpośrednio między inwestorami a funduszem. Cena funduszu nie jest ustalana do końca dniu roboczym Kiedy wartość aktywów netto (NAV) jest określony.

Dwa rodzaje funduszy powierniczych

Tam są dwie klasyfikacje prawne dla funduszy inwestycyjnych:

• Fundusze otwarte. Fundusze te dominują na rynku funduszy inwestycyjnych pod względem wolumenu i zarządzanych aktywów. W przypadku funduszy otwartych kupno i sprzedaż jednostek uczestnictwa funduszy odbywa się bezpośrednio między inwestorami a towarzystwem funduszu. Nie ma ograniczeń co do liczby akcji, jakie fundusz może wyemitować. Tak więc, im więcej inwestorów kupuje fundusz, tym więcej akcji jest emitowanych. Przepisy federalne wymagają codziennego procesu wyceny, zwanego markowaniem do rynku, który następnie dostosowuje cenę akcji funduszu w celu odzwierciedlenia zmian wartości portfela (aktywów). Na wartość akcji danej osoby nie ma wpływu liczba akcji pozostających w obrocie.
• Fundusze zamknięte. Fundusze te emitują tylko określoną liczbę akcji i nie emitują nowych akcji w miarę wzrostu popytu inwestorów. Ceny nie są określane przez wartość aktywów netto (NAV) funduszu, ale są uzależnione od popytu inwestorów. Często dokonuje się skupów akcji z premią lub zniżki do NAV.

Fundusze ETF

ETF-y mogą kosztować znacznie mniej dla pozycji wejściowej — tak mało jak koszt jednej akcji plus opłaty lub prowizje. Fundusz ETF jest tworzony lub umarzany w dużych partiach przez inwestorzy instytucjonalni a akcje są wymieniane przez cały dzień między inwestorami jak akcje. Podobnie jak akcje, fundusze ETF mogą być sprzedawane w krótkich terminach. Przepisy te są ważne dla traderów i spekulantów, ale mało interesujące dla inwestorów długoterminowych. Ale ponieważ ETF są wyceniane przez rynek w sposób ciągły, istnieje możliwość, że handel będzie miał miejsce po cenie innej niż prawdziwa NAV, co może stworzyć możliwość arbitraż.

Fundusze ETF oferują inwestorom korzyści podatkowe. NS zarządzany pasywnie portfele, fundusze ETF (i fundusze indeksowe) zazwyczaj osiągają mniej zysków kapitałowych niż aktywnie zarządzane fundusze inwestycyjne.

Fundusz powierniczy a Przykład ETF

Załóżmy na przykład, że inwestor wykupuje 50 000 USD z tradycyjnego funduszu Standard & Poor's 500 Index (S&P 500). Aby zapłacić inwestorowi, fundusz musi sprzedać akcje o wartości 50 000 USD. Jeśli cenione akcje zostaną sprzedane, aby uwolnić gotówkę dla inwestora, fundusz przechwytuje ten zysk kapitałowy, który jest przekazywany akcjonariuszom przed końcem roku. W efekcie udziałowcy płacą podatki od obrotu w ramach funduszu. Jeśli udziałowiec ETF chce odkupić 50 000 USD, ETF nie sprzedaje żadnych akcji z portfela. Zamiast tego oferuje akcjonariuszom „umorzenia w naturze”, które ograniczają możliwość wypłaty zysków kapitałowych.

Trzy rodzaje funduszy ETF

Istnieją trzy prawne klasyfikacje funduszy ETF:

• Giełdowy Fundusz Inwestycyjny Open-End Index. Fundusz ten jest zarejestrowany zgodnie z ustawą SEC o spółkach inwestycyjnych z 1940 r., zgodnie z którą dywidendy są reinwestowane w dniu otrzymania i wypłacane akcjonariuszom w gotówce co kwartał.Pożyczki papierów wartościowych są dozwolone, a w funduszu mogą być stosowane instrumenty pochodne.
• Exchange-Traded Unit Investment Trust (UIT). Giełdowe UITs podlegają również ustawie o spółkach inwestycyjnych z 1940 r., ale muszą one próbować w pełni odtworzyć ich specyficzne indeksów, ograniczaj inwestycje w jedną emisję do 25% lub mniej i ustalaj dodatkowe limity ważenia dla zdywersyfikowanych i niezdywersyfikowanych fundusze.UIT nie reinwestują automatycznie dywidend, ale wypłacają dywidendy gotówkowe kwartalnie. Niektóre przykłady tej struktury obejmują QQQQ i Dow DIAMONDS (DIA).
• Giełdowy Fundusz Powierniczy. Ten rodzaj ETF jest bardzo podobny do funduszu zamkniętego, ale inwestor posiada udziały bazowe w spółkach, w które zainwestował ETF. Obejmuje to posiadanie praw głosu związanych z byciem akcjonariuszem. Nie zmienia się jednak skład funduszu. Dywidendy nie są reinwestowane, ale są wypłacane bezpośrednio do akcjonariusze. Inwestorzy muszą handlować w 100-akcjach. Kwity depozytowe spółki holdingowej (HOLDR) są jednym z przykładów tego typu ETF.